Stubaier Gletscher Tour 2017

 

Stubaital15 t/m 22 juli 2017

Ingrid M, Thijs N, Sjarel Verhoeven, Herman N, Resi N, Paul R

Gids: Günter Kerscher (kerscher.guenter@gmail.com) (2 kinderen, vrouw onbekend)

Sjarel, Herman, Resi van 15 juli t/m 22 juli

Ingrid en Thijs van 15 juli t/m 20 juli

Paul van 19 juli t/m 22 juli (vanaf 17 juli onderweg)

Günter van 16 juli t/m 20 juli

 

14 juli

Resi (Maastricht)

Slecht bericht van Paul, hij moet helaas afhaken vanwege een lichamelijke malheur. Teleurstelling aan beide kanten.

 

Ingrid (Hohenems)

Na de laatste telefoontjes, het afmelden van Paul vanwege ziekte, weten we nu dat Sjarel, Herman en Resi zaterdagochtend om 0600 uur gaan rijden. Wij draaien ons dan nog een uurtje om. Daarna hebben we de voormiddag nog nodig om alle dingen helemaal reisklaar te krijgen.

 

15 juli

Ingrid (Hohenems)

Samen met Sanne, Eelke, Jocelyn en Thijs wachten we op de ‘Holländer’. Zitten lekker buiten met een prachtig uitzicht. Rond 1600 uur is het gezelschap (bijna) compleet.

Van Maastricht naar Hohenems

Resi

Klokslag 0600 uur staat Sjarel voor de deur. Geen koffie, gelijk vertrekken. De eerste 500 km verlopen zonder problemen. Traditiegetrouw dringen we onze eigen koffie en thee op de parkeerplaats van Hockenheim. In de auto wordt regelmatig geappt met Paul; we missen hem wel. Voor Ulm wordt het drukker en tot aan Memmingen staan we regelmatig in een langzaamrijdende file. Daarna gaat het weer goed, maar we zijn in Dornbirn net te laat om bij de lunch aan te sluiten (1401 uur). Dan maar aan de koffie, thee, bier en prosecco.

Bij Intersport lopen we rond als een kind in de snoepwinkell. Mooie broek van Norrona, maar erg duur voor 3-4 dagen per jaar. Om 1600 uur zijn we bij Thijs en Ingrid.

 

Sjarel

Deze week start onder een slecht gesternte. Ondergetekende heeft in december 2016 voor zijn gezin een André Rieu concert met diner gekocht voor de hele familie met aanhang, en ik kijk daar erg naar uit. Echter gaandeweg het voorjaar schijnt er bij het boeken van de bergsport en de variabele vertrekdag/periode een dubbele boeking te zijn ontstaan. Dat valt thuis niet goed en ik voel me daar wel schuldig bij. Als dan ook nog eens Paul op vrijdagavond meldt dat hij niet mee kan op bergsportweek vanwege een mogelijk fysisch malheur, ga ik na dit bericht op audiëntie bij Resi en Herman om te informeren naar de eventuele alternatieven. In mijn achterhoofd speelt dan licht het idee, en ook het thuisfront hoopt op een eventuele aanpassing van het vertrek, opdat ik dan toch nog mee kan naar Rieu. In overleg met Resi en Herman wordt toch besloten dat het programma zo te laten, zoals het was. Bij thuiskomst krijgt de twijfel vat op mij, wordt onrustig nadat ik de hoop van Yvonne en Moniek ontkennend moet beantwoorden. Om mijn onrust kwijt te raken duik ik de kelder in en …..mijn kant en klare rugzak, die zo morgenvroeg de auto in kan. Ik kraam hem helemaal uit. Ik ga tegen de gewoonte in vroeg naar bed en om 5.15 uur loopt de wekker, die 15 minuten vóór loopt, af. In notime is alles fix und fertig, rij voor bij Resi en Herman en na 8 uur staan we in Dornbirn in het centrum voor een NO salad terras, bezoeken de Intersport, waar de mooie broek voor Resi klaar ligt om gekocht te worden. (because you’re worth it).

Dan wordt koers gezet naar Hohenems waar we hartelijk worden ontvangen. Heerlijk op het terass van Thijs en Ingrid, hun dochters (op één na) en een nichtje die heel goed raad weet met water, appeltjes en vooral met Jesse, die op enig moment …… Een geboren a.s. vader?

We kletsen wat af, lachen, maar praten ook over serieuzere zaken. Ondertussen staat mijn room with 2 views (caravan in de tuin) op mij te wachten. Voor Resi en Herman wacht de suite boven.

Als we heerlijk getafeld hebben, vertrekken Thijs en Ingrid nog even naar een verjaardagsfeestje. Herman en Sjarel bekijken nog even de grappa voorraad. Daarna vroeg naar bed. Ik slaap als het spreekwoordelijke roosje en stipt 5.15 uur loopt de wekker af. Na een uitgebreid ontbijt zijn we met een autorit van 2,5 uur in het Stubaital. De auto’s worden

geparkeerd (voor Thijs en Ingrid bij de Dresdner hütte) en we lopen in 2,5-3 uur naar de Nürnbergerhütte. Heerlijk in de zon wordt genoten van spiritualiën. Thijs ontmaagd nog even de lokale klettersteig (wel of niet met achterlating van een bolus). Het diner is stipt om 1800 uur met saladebuffet, soep, …….

We wachten op de gids, die maar niet komt.

Herman

Om 6 uur thuis vertrokken. Na een goede reis en een bezoek aan Dornbirm zijn we bij Thijs aangekomen. We worden met open armen ontvangen. Na lekker even in de zon te hebben gezeten, hebben we genoten van een heerlijke BBQ, gemaakt op huisgemaakte houtskool. Na de lange reis lagen we lekker vroeg in bed. Wij (Resi en ik) konden we de kamer van Fenna gebruiken. Sjarel kon languit in de caravan slapen, omdat Paul vanwege gezondheidsproblemen de reis met twee dagen had uitgesteld.

 

16 juli

Van Hohenems naar Stubaital en naar de Nürnbergerhütte (2297m)

5,76 km

1015m á 134m â

Hoogte 2276m

Totale tijd 3.23.40 uur

Snelheid 1,69 km/u

1786 kcal

 

Herman

Doorgereden met Thijs en Ingrid naar de parkerplaats van de start van onze wandelweek. Na een mooie en pittige tocht naar de Nürnbergerhütte (2297m) heeft omstreeks 2000 uur onze gids zich gemeld: Günter. Na onze kennismaking zijn we vroeg naar bed gegaan om de volgende dag fris en vrolijk aan onze tocht te beginnen.

17 juli

Nürnbergerhüttee (2297m) naar Teplitzerhütte (2586m)

 

7,67 km

872m á 586m â (incl. Rot Grat Spitze)

Hoogte 3059m

Totale tijd 8.21.41 uur

Snelheid 1,69 km/u

3868 kcal

 

Herman

Thijs en Ingrid zijn 30 jaar getrouwd. Resi en Sjarel hebben twee stoelen versierd in de ontbijtruimte. Thijs en Ingrid zijn aangenaam verrast. Günter stelt voor om vanaf de hut een fles sekt mee te nemen voor onderweg. Ik heb aangegeven dat we al een flesje ‘spritz’ hebben meegenomen. Na vertrek uit de hut geeft Günter na een kwartiertje aan dat als we willen stoppen, we quasi moeten aangeven dat we schapen of bokken gezien hebben. De tocht is mooi. Na beklimming van de Rot Grat Spitze vonden we het een geschikt moment om de Spritz te openen. Ook hier waren Thijs en Ingrid aangenaam verrast.

Sjarel

Met veel geheimzinnigheid worden ’s morgens de ballonnen opgeblazen voor Thijs en Ingrid i.v.m. hun 30-jarige trouwdag. Wat een Anfänger (in mijn ogen 😊). Het gaat een zeer koude warme dag worden. We vertrekken redelijk bijtijds vanuit de Nürnbergerhütte. De meeste gasten zijn gisteren al goed verbrand, dus we beginnen met een goede insmeerbeurt. Vóór ons zin al twee koppels vertrokken. Zij nemen de ‘hoge’ Rote Scharte route. Günter besluit al vroeg dat we ‘zum See’ gaan. Het gaat gestaag omhoog, maar is goed te doen. Toch lopen we allemaal snel warm aan. We stoppen af en toe om een gems te bekijken; zogenaamde ‘Garmatscher’. Eigenlijk een verkapte rustpauze. Vrij snel bereiken we het uiteinde van de See, waar de elektrische watergenerator wordt aangedreven door een waterturbine. Technisch wordt alles goedgekeurd en dalen dan op verzoek van de gids af naar het meer. Mooi blauw, maar ook koud. Hoezo? De ijsschotsen drijven er gewoon in. Günter stelt voor dat de jubilarissen gezamenlijk met hun voeten in het koude water het stof gaan afspoelen. Daar krijgt Ingrid niet de kans voor, want in no time staat Thijs in adamskostuum in het water.

Thijs kijkt en maakt oerwoudgeluiden, alsof het water net te warm is. Dan besluit ik het er ook op te wagen met een eerste voorzichtige poging van de ‘Iceman’ Wim Hofman. Pfff, het water is echt ZO koud. De beeldmaterialen zijn auteursrechtelijk beschermd. Nauwelijks opgedroogd en aangekleed gaat het gestaag omhoog over de graat. Met een paar korte sneeuwvelden komen we bij een soort van natte helling, dat wil zeggen een helling volledig verzadigd van water, klaar om ieder moment te gaan schuiven. Het kost veel tijd en inspanning, maar we komen gelukkig goed boven op het zadel van de Rot Grat Spitze. Ingrid en Resi installeren zich voor een zonnebad en de kaartjes. Thijs, Herman, Sjarel en Günter trampelen naar de Rot Grat spitze. Het topkruis wordt gerepareerd en er worden topfoto’s gemaakt.

Snel afdalen en dan wordt er een grande fête gevierd met prosecco en videoboodschap voor Ingrid en Thijs.

Het plan de campagne is nu afdalen zigzag langs rotspaadjes met badkuipen en ….rivier bij de gletsjer. Na enige tegens maar meer voors gaan de gordels met stijgijzers aan en aangelijnd gaat het van start. Veel waterloopjes, stroompjes, dan vaster ijs. Een kleine oefening wat te doen voor Sjarel, mocht Günter vallen; gaan zitten in de (natte) sneeuw. Ja Sjarel, mach nur; es geht schon. De natte- broek-ervaring leidt echter ook tot een gebogen telescoopstok. We maken nog een spannende afdaling op een helling in de gletsjer, die steiler is als voorheen. Een hulptouw biedt uitkomst en we arriveren aan de voet van de gletsjer. Hier is de route onduidelijk. Günter gaat op expeditie en de (plas)pauze volgt. Op handbewegingen van Günter gaan we rechts langs de gletsjerbeek, komen uit bij het waterbekken en de Tiplitzerhütte is gauw te zien.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Een fles Chardonnay wordt aangerukt namens Thijs en Ingrid en het hele huttenritueel volgt. Vroeg naar bed na een schaakpotje met Thijs.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA18 juli

Teplitzerhütte (2586m) naar Becherhaus (3195m)

4,18 km

784m á 205m â

Hoogte 3151m

Totale tijd 4.40.30 uur

Snelheid 1,69 km/u

1833 kcal

 

incl. Wilder Feiger

2,08 km

251m á 271m â

Hoogte 3350m

Totale tijd 2.19.03 uur

Snelheid 1,69 km/u

1506 kcal

Sjarel

Vanwege het te verwachten slechte weer in de namiddag vertrekken we extra vroeg. 6.30 uur ontbijt, 7.15 uur vertrek. Via een soort van Nepalees plat met wat sneeuwveldjes worden we gepasseerd door een trailrunner in geel hemd. Lichtvoetig alsof we stilstaan in de ook bijna zo … raden we naar zijn trailschoenen. We zien meermaals sneeuwhoenders en Günter voelt op tijd als er een pauze nodig is. Het typische dinsdag gevoel van Resi wordt bewaarheid en zeker niet alleen voor haar. We hebben het allemaal (m.u.v. Thijs en Günter) zwaar. Het is een soort van voortdurende klettersteig, maar met de nodige pauzes arriveren we met veel bloed, zweet en tranen in het Becherhaus. Pfff, rust, en het vochtverlies wortd aangevuld en op aangeven van Günter wordt voorgesteld om de Wilder Feiger (3418m) te beklimmen.

In dichte bewolking zien we ze verdwijnen. De berggasten die terugkomen melden allemaal ‘geen zicht’. Resi en ik hebben besloten om in de hut te blijven. Zelf ben ik, onder ideale omstandigheden, al op de Wilder Feiger geweest, dus ik pas. In deze tijdwinst rusten we op de kamer.

De troep keert rond 1530 uur terug, een dik half uur na onze powernap. Het is duidelijk dat Günter de zweep erover heeft gehaald om tijdig bij de hut terug te zijn, want spoedig barst er in volle hevigheid een fors onweer uit. Hagelstenen en bliksem slaan in en hagelen rondom de hut. Ingrid ziet een vijftal klimmers onder de Müllerhütte rennen op de gletsjer in het onweer. Zij zitten letterlijk gevangen. Het dobbelsteenspel Maxlen wordt … gespeeld, terwijl ik (er moet toch iemand zijn) het dagboek bijwerk.

 

19 juli

Becherhaus (3195m) naar Hildesheimerhütte (2899m)

 

6,74 km

460m á 727m â

Hoogte 3403m

Totale tijd 8.00.52 uur

Snelheid 1,69 km/u

4296 kcal

 

Sjarel

The day we meet again Mr Guide.

Het lot heeft bepaald, weliswaar onder een potje Maxlen, dat we om 6 uur het ontbijt zullen nuttigen en om 6.30 uur vertrekken. Boven Becherhaus en de gletsjer is het ….. In het oosten komt de door Resi lang verwachte zonsopgang. In onze 4-sterren kamer is het dringen en tijdens het aankleden, wassen, inpakken etc. moet ik Resi voor deze zonsopgang waarschuwen. Onder aan de waslijn is het druk met het fotograferen. Ook Wilder Feiger is zichtbaar. Jammer voor de drie tourgenoten die gisteren deze top probeerden.

We vertrekken stipt. Günter staat enthousiast, als altijd, te trappelen. Gordels aan, inbinden en het stenen pad naar beneden en de gletsjer opstappen, stijgijzers aandoen en richting Müllerhütte. We dalen licht af over de gletsjer, soms harde firn dan ijs, maar ook veel zachte sneeuw, die voluit in de zon ligt. Dat loopt zeer zwaar. Ik hijg soms als een molenpaard. Voorbij of net onder de Müllerhütte passeren we een alpinistgroep die daar oefent. Dan gaat het gestaag schrijlings omhoog over de Übertalferner. De knieën protesteren. Dan gaan de stijgijzers uit onder aan de graat van de Wilder Pfaff. Een gigantische graat ontvouwt zich aan ons oog. Het kost ons, behalve bloed, zweet en tranen, een kleine 2 uur. Maar dan staan we ook on top van de Wilder Pfaff. Iedereen ontlaadt van blijdschap, ontlading, vermoeidheid en emotie. Bij het beste uitzicht, dat we ons kunnen wensen, genieten we van het hele landschap, rondom van waar we vandaan komen tot waar we naar toe gaan. Günter gunt ons de tijd om te genieten, te fotograferen en het berg heil boek wordt ingevuld.

Dan volgt de afdaling door een groot blokkenveld tot aan de gletsjer, waar stijgijzers weer onder gaan. Met voortschrijdend inzicht spoort de gids ons aan om wat tempo te maken. En niet voor niets. De bewolking pakt samen en in de verte rommelt het. In een tweede adem arriveren we aan het eind van de gletsjer. Regenkleding mag aan over de gordel en stijgijzers. Dat blijkt na een uurtje ‘um sonst’. Het zonnetje keert terug. Regenkleding uit. Met veel extra kracht uit de reserve…bereiken we de klettersteig van de Hildesheimerhütte,

 

na een laatste barricade over de gletsjerbeek. Na nog 1 uurtje lopen, komen we onder aan het meertje en zien we hem staan: Tour guide Paul. Hij ontvangt ons vanuit een soort van gemis en een rondje (of meer) volgt. Goed avondeten met een potje Maxlen en Patschen (paschen) maakt ons vermoeid.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ein alter Mann, einarmig, kam uns einst auf dem Gipfel des Pfaff entgegen und fragte, wohin wir denn wollten. “Zum Hiatl (Zuckerhütl) natürlich…” war unsere stolze Antwort. “Ach, wißt’s was,” sagte der Alte, “der Pfaff da [also hier], der ist der viel wertvollere Berg.” Wir lachten ihn an (aus). Aber er erläuterte seine Meinung : “Was kann man vom Hiatl sehen, was man von da [also hier] nicht sehen kann ?” fragte er. “Hmm, fast nichts” gaben wir zurück, “dürfte gleich sein.” “Aha, und welcher ist der schönste Berg weit und breit ?” “Na, das Hiatl natürlich!” “Seht Ihr’s, und kann man das Hiatl sehen, wenn man oben auf steht ?? – Also : Dann ist doch der Pfaff der viel wertvollere Gipfel, oder ??”

 

Oostgraat (rode stippellijn klimmen en kletteren) naar de Wilder Pfaff (3458m) en uitzicht op de Zuckerhütl (3507m)
20 juli

Van Hildesheimerhütte (2899m) via Dresdnerhütte (2308m) naar Sulzenauhütte (2191m)

 

Resi

20 juli

Regenachtig weer. We zitten heerlijk gedoucht met warm water te relaxen in de Sulzenauhütte. Paul komt net naar beneden na een ‘korte’ 5 minuten voor de koningin, maar voor Maxima wilde hij uiteindelijk wel wakker worden.

We praten regelmatig over de voorbije dagen. Het waren zware pittige dagen. Het was zeker geen ‘Schwupp die Wupp’ of pompedompaadjes week. Omdat de uitdagingen vaak zo groot waren voor mij en ik mijn verstand op nul moest zetten, gedachten uitschakelen, pure concentratie en klimmen, kletteren, hangen in de kabels en ogen gericht op het pad, kan ik me niet meer alles herinneren, maar dat zullen de anderen wel aanvullen.

 

17 juli

Zwemmen in het ijsmeertje. Günter vond dat we het stof van onze voeten moesten spoelen, maar voordat hij het had gezegd had Thijs zich al uitgekleed en ging rennend het water in om er weer even snel uit te komen. Sjarel (onze Expeditionsartz) volgde het goede voorbeeld, hij hield het langer vol in het koude water, in ieder geval zo lang om met de go-pro nog een onder water selfie te maken.

We vervolgden onze tocht over afwisseling terrein van stenen, rotsen, moerassige grond (waar je niet wist of je er wel of niet in kon wegzakken – snel doorlopen dus), en daarna door rul los zwart zand naar boven. Daar zakte mijn linkerbeen helemaal weg, en met het rechterbeen had ik nauwelijks houvast. Aan een steen probeerde ik me op te trekken, maar het lukte me niet. Günter sprong (met gevaar voor eigen leven 😉) naar beneden, stond opeens naast me, nam de rugzak en stokken over (eerste bonuspunten binnen), en dat gaf me net genoeg kracht om naar boven te kruipen. De graat was nu dichtbij. Gelukkig.

Op de Rotgratscharte vierden we de 30e huwelijksdag van Thijs en Ingrid. Daarna via de gletsjer richting de Teplitzerhütte. Maar ook de gletsjer bood nog de nodige uitdagingen. Waar de gletsjer over de rand redelijk steil naar beneden ging, wist Günter ons gezekerd met een extra touw aan een ijsboor veilig naar beneden te loodsen. Daarna nog over een niet gemarkeerd hellend rotsig pad langs een snel stromende rivier naar de hut. Vanaf de hut hadden we een mooi uitzicht op de bergen.

Volgens Ingrid zagen we in de verte de Zuckerhütl (een beetje een hellend topje). Voor de zekerheid checkten we dit even bij Günter. Nee dat topje was het Becherhaus….het Becherhaus…Ik moest het even tot me door laten dringen, voordat ik besefte dat we daar morgen omhoog moesten…dat werd dus weer een slaappilletje vannacht (Paul: Resi heeft niet alleen pilletjes, maar ook een dealer).

Paul appt dat hij in Sölden is aangekomen. Het gaat goed met hem. We treffen hem woensdag in de Hildesheimerhütte.

 

18 juli

De route naar het Becherhaus, nergens ontspannen, vanaf het begin al geconcentreerd gaat het over gladgepolijste rotsen, ijzeren trappen, grote keien, hangende paadjes en gezekerde richeltjes. Thijs blijft regelmatig achter. Het is niet duidelijk of hij het tempo niet kan bijhouden of dat en andere ‘luchtige’ redenen zijn.

Als Gúnter een pauze inlaste, wisten we dat daarna weer een flinke uitdaging zou volgen. We komen steeds dichter bij de berg, waarop het Becherhaus ligt. Regelmatig verdwijnt de hut in de wolken. Die berg is in mijn ogen vreselijk steil; waar loopt daar in vredesnaam een pad. Thijs stelt mij gerust en zegt: ‘Der berg liegt sich, wenn mann näher kommt’. Günter leggt uit hoe we het beste kunnen lopen (als een gems met gekromde tenen), en hoe we de handen om de ijzeren kabels moeten leggen (met de duim eromheen). Ik kan me weinig meer herinneren van alle passages, het was zwaar, omhoog trekken met de armen, opduwen met de benen, gekuim en gekreun. Het laatste stuk heeft Günter mij aan het touw genomen…was slechts een extra oefening voor hem 😉.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Rond 1200 uur waren we in de hut, helaas alles in dikke mist. We eten wat en daarna heb ik heerlijk 2 uurtjes geslapen. Thijs, Ingrid, Herman en Günter lopen nog naar de top van de Wilder Feiger (3418m). Ze zijn net op tijd weer terug voordat een flink onweer losbarst. Ramen en deuren dicht want op deze hoogte zit veel spanning in de lucht en dat merken we. Als we 2 uur later naar buiten gaan, staan onze haren rechtop.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

De lucht klaart op en we hebben prachtig uitzicht op de Italiaanse en Oostenrijkse bergen. De huttenbaas gooit ons naar buiten, want het is hier tenslotte geen 4-sterren hotel met halfpension.

’s Avonds leert Günter ons maxlen (twee dobbelstenen).

 

19 juli

Vandaag wordt een lange dag. Ik weet niet wat ik allemaal kan verwachten, want Günter weet de dag zo op te delen dat hij steeds maar een stukje vertelt van wat mij te wachten staat.

Vroeg vertrek om 0645 uur, maar eerst foto’s van de zonsopgang. Klimgordels al bij vertrek aan doen. Bij aanvang van de route staat al een bordje ‘nur für sehr geübte’; dat belooft wat. Eerst een steile afdaling; achterstevoren langs de noordwand van de hut naar beneden. Stappen op ijzers in de wand, met voor mij vaak grote afstanden. Dan een stukje gletsjer, onder langs de Müllerhütte tot aan de oostgraat naar de Wilder Pfaff. Het begin lijkt eenvoudig, dit kan ik wel en lijkt een beetje op de Besseggengraat in Noorwegen, Jotunheimen, maar dit verandert snel. De graat wordt soms erg luchtig. Af en toe een ijzeren treetje in de rotsen, gevolgd door een heel smal richeltje waar je net met de voorkant of zijkant van je schoen op kunt staan om vervolgens snel de volgende stap te kunnen maken. Dat betekent dus steeds organiseren in je hoofd en twee, drie stappen vooruit kijken. Soms kijk ik naar beneden en waar en hoe ik sta, maar dat kan ik maar beter niet doen. Alles uitschakelen en doorgaan; er is geen weg meer terug. Na een kleine 2 uur hoor ik Ingrid jodelen, eindelijk de top. Ik geloof niet dat ik met een erg gezellig gezicht op de foto’s sta.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Daarna via een blokkenveld naar beneden naar de gletsjer, het Pfaffensatlel (overgang tussen Wilder Pfaff en Zuckerhütl). Onderweg komen een andere klimmer tegen die vindt dat Sjarel er ‘geil’ uitziet, met 4 fotocamera’s. In de verte donkere lucht en even later ook gedonder, onweer op komst. Het begint te regenen. Regenkleding aan dus. Alle scheldwoorden, die ik kan bedenken, worden uitgesproken, de regenbroek past niet over de stijgijzers en schoenen. Dan maar geen regenbroek, maar Günter is onverbiddelijk, regenbroek moet aan. Ik raak langzaam in paniek, we zullen nooit op tijd van deze gletsjer af zijn, want het is nog een flink stuk lopen.

Iedereen heeft alles aan, maar niet veel later breekt, als door een wonder, de zon weer door en is het onweer verdwenen. De engeltjes in de rugzak van Ingrid hebben zeker geholpen.

Weer een blokkenveld en aan de overkant zien we de Hildesheimerhütte liggen. Vorlaüfig kein stress, zegt Günter, en nog een laatste pauze. Dat betekent dus nog een uitdaging. Aan de stokken over een open bruggetje en we staan voor een loodrechte wand met klettersteigroute. Paul en Sjarel worden verwenst…hoe hebben zij ooit kunnen denken, dat ik dit aan zou kunnen. Thijs helpt me en praat me langs de wand omhoog, achterover hangend en voeten tegen de muur. Af en toe een plat stukje rots om uit te rusten, maar wel altijd met de handen om de kabel.

En dan eindelijk boven. Robbert Paul staat ons al op te wachten met drank. Ik strompel het terras op. Thijs vond de dag minstens zo spannend als ik, want hij verdwijnt snel naar de douche om zichzelf en kleding uit te wassen. De muziek van ‘naat puupke’ wordt op de telefoon van Paul afgeluisterd.

OLYMPUS DIGITAL CAMERADrie zware dagen, iedereen veilig in de hut….en inmiddels kan ik er ook van genieten.

De ‘wijze leeuwen’ (Elly en Cock – Leeuwenborgh) appen dat ik na deze moeilijke uitdagingen mijn nieuwe functie bij strategie en beleid (kwaliteitszorg) zeker aankan. De afgelopen paar dagen heb ik me niet alleen bezig gehouden met hard controls en soft controls maar heb ik alle controls gehad die er zijn.

 

21 juli

Van Sulzenauhütte (2191m) naar Stubaital (parkeerplaats auto) en door naar Reutte

 

8,23 km

308m á 1106m â

Hoogte 2190m

Totale tijd 2.54.39 uur

Snelheid 2,84 km/u

1231 kcal

 

 

Paul

Op maandag na het korte en goede bezoek bij de huisarts, im Schuss naar Sölden. De éénpersoonskamer die ik nog geen 24 uur geleden bij Booking.com heb gereserceerd is in orde. Een snelle hap in restaurant ‘die Werkstatt’ en na wat telefoontjes lig ik om 21 uur in bed.

 

Dinsdag

Prima ontbijt, en na wat gepeins en geapp, verleg ik de route. Een langere dagtour naar de Siegerlandhütte (2710m). Eerst stukje met taxibus, 2 uur pompedom langs een riviertje, 1 uur omhoog. Ik verdwaal een beetje tussen de blokkendoos van stenen en rode strepen. Op tijd voor het onweer binnen. Toch wel een vreemde ervaring om alleen te lopen, maar het biedt ook kansen om met ‘vreemden’ te kletsen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Omdat de rest in een zimmer slaapt heb ik het lager voor mij alleen. Sjarel en de rest hebben er al een pittige dag op zitten en zijn ook voor het onweer binnen.

 

Woensdag

Ik besluit om niet alleen het Grazzle (3100m) over te steken, maar eerst een stukje afdalen en dan langs ‘steilhang’ omhoog. Ook hier niemand voor/na mij. Ik zet het op een sprintje en ben om 1300 uur voor het onweer binnen in de HIldesheimerhütte. Om 1400 uur zie ik Sjarel en groep over het sneeuwveld aankomen. Daarna duurt het nog dik een uur voordat zij goed moe in de hut arriveren.

 

Donderdag

Om 7 uur vandaag ontbijt. Volgens Günter bakt de Huttenwirt het brood elke dag vers. Het is inderdaad goed weg te kauwen. Om 0745 uur gaan we via een kleine klettersteig naar de ….ferner. Daar mag ik dan eindelijk voor 3 kwartier mijn al dagen meegesleepte stijgijzers onder binden. Mij valt wel op dat Günter de ijzers van Resi onderbindt. Wat betekent dat? (Resi: ein guter Führer macht seine Kunden die Steigeisen an).

Over een bedekte ijsmassa met ‘vlies’ zijn we om even voor 9 uur op Schaufeljoch. Dit zorgt voor ijsaanwas in de zomer. Het topje kleine Isidor laat ik nu achter mij liggen. In de eitjes naar het Mittelstation. Blik op de Stubaier gletsjer laat zien dat van sneeuw geen sprake meer is. Slechts blank, grijs, zwart ijs. Op het mittelstation in de grote gondel naar de Dresdnerhütte. Daar vind de keutel van Thijs eindelijk zijn eindbestemming. Na koffie gaan Thijs en Ingrid naar het dal en verder richting Wenen en verder naar Schladming voor hun dansexercitie. Resi, Herman, Sjarel en Paul gaan om 1030 uur op weg naar het Peiljoch (2676m). Het is 25°, Zweten peentjes achter Mrs Guide Resi. Om 1210 uur op het Joch, korte stop. Gezwind lopen we naar de beek. Geen ijszwempartijtje deze keer. Een groep kinderen met korte broek en half ontklede wandelaars gaan zware uren tegemoet. Het laatste half uur worden we verrast met een tropische regenbui. Gelukkig heeft iedereen zijn regenkleding aan. Om 1400 uur in de hut. 1.06.30 – 2.8 km vanaf het Joch.

 

De douche Amish praat Frans en loopt met zijn onderbroek onder de douche. Wij (Resi en ik) zullen thuis een melding doen bij ‘kinderen vermist’.

 

We eten eindelijk pasta. Scoren 1 liter drank (rode wijn) voor de prijs van 0,75ml. Er is de afgelopen dagen weinig animo geweets om voor te dragen uit het geschreven dagboek —- gemis van Inspiration!! Daar komt vandaag verandering in. Bij deze.

Note: Sjarel kan goed oranje naaien. Wat zouden Maxima en Alex daarvan vinden.

 

Vrijdag

Wederom een goede nacht. Sjarel en ik wisselen van slaapplek in het lager van de Sulzenauhütte, zodat we meer plak hebben. Om 0830 retour richting dal. Vreselijk planken pad waar Sjarel zijn stok breekt. De weg van 1 km over het asfalt is toch wel meer. Bij de ‘gratis’ parking staat de Seat ons op te wachten. Café Annie in Neustift bestaat gelukkig nog steeds.

 

22 juli

Van Reutte naar huis

 

Resi

Het was wederom een prachtige bergsportweek of zoals Günter het mooi verwoordde ‘es war anstrengend und anspruchsvoll, aber wir waren ein Team’. Er waren zeker momenten die moeilijk waren, maar herinner vooral ook de vele mooie momenten.

We hebben op alle gebied veel geluk gehad….de groep, de gids, en niet in het minst het weer.

Een week met veel adrenaline shots en telkens de grens van je eigen kunnen opzoeken.

Of ik een dergelijke tocht een volgende keer nog wil (en kan)…de tijd zal het leren.

 

9